Sekret

Wydawać by się mogło, że w ezoteryce, gdzie najważniejsze są kolejne wtajemniczenia, czakrę taką jak trzeciego oka będzie się traktowało ze szczególnymi honorami, a jej rozwijanie będzie stało na pierwszym miejscu. Tymczasem rzeczywistość jest nieco inna – przynajmniej w kręgu ezoteryki europejskiej, gdzie czakra ta wcale nie odgrywa tak wielkiego znaczenia.          Co innego w kulturze wschodniej: w buddyzmie i hinduizmie osoby z rozwiniętą czakrą trzeciego oka są traktowane z większymi honorami i otaczane czcią jako „widzące”. Niektórzy ezoterycy wręcz prześcigają się w praktykach medytacyjnych, modlitewnych i kontemplacyjnych, aby maksymalnie rozwinąć tę czakrę, nierzadko kosztem pozostałych sześciu. Niewątpliwie czakra trzeciego oka jest niezwykle ważna w ezoteryce i ma ogromny wpływ na samo postrzeganie rzeczywistości. Ludzie z rozwiniętą energią mają najczęściej zdolności jasnowidzenia i przewidywania przyszłości, spełniają się jako na przykład wróżbiarze i potraf

Jest ich siedem – unikalnych, niepowtarzalnych, rządzących się własnymi prawami i całkowicie indywidualnych. Ludzkie czakramy od wielu stuleci przyciągały uwagę nie tylko ezoteryków, ale i osób sceptycznie podchodzących do kwestii jakichś wewnętrznych energii. Dzisiaj na szczęście wiemy o nich znacznie więcej, co pozwala nam podejmować odpowiednie kroki w celu ich rozwoju. Przykładowo bardzo ważną wiedzą praktyczną jest to, że wszystkie czakry mają swój własny kolor wraz z poszczególnymi odcieniami oraz ściśle określone wizualizowane kształty na bazie figur geometrycznych. Tych siedem barw to fiolet, czerwień, żółć, niebieski, indygo, zielony i pomarańczowy. Z kolei znaki wizualne czakr bazują na kole, kwadracie i trójkącie, a także pentagramie i elipsach. Dzięki takiej wiedzy wiemy na przykład, którymi kolorami się otaczać, kiedy „pracujemy” nad konkretną czakrą i nad jej rozwojem. Figury geometryczne pomagają natomiast w medytacji za pomocą mandali, czyli kolorowych wzor

Pięć minut, piętnaście, a może całą godzinę? Czy jest w ogóle sens liczenia czasu w momencie, gdy człowiek zachwyca się jakąś rzeczą i po raz pierwszy tak naprawdę odkrywa jej piękno? Odpowiedź brzmi oczywiście przecząco – kontemplacja nie powinna mieć nigdy narzuconego czasu swojego trwania. Musi trwać tyle, aby była pełna, a człowiek mógł swobodnie poruszać się po zakamarkach swojego umysłu. Czemu właściwie mają służyć różnego rodzaju praktyki kontemplacyjne, które większość osób postrzega jako bezsensowne wpatrywanie się w krajobraz, jakieś dzieło sztuki lub nawet w sentencję przeczytanego testu? Przede wszystkim kontemplacja ma celu głębsze zrozumienie swojej osobowości – odkrycia siebie od wewnątrz, poznania własnych pragnień i możliwości poprzez to, co działa na nasze emocje i uczucia. W czasie kontemplacji człowiek najczęściej odkrywa prawdę o swoim istnieniu, które w kontekście wielkiej i potężnej natury lub wspaniałego piękna artystycznego domaga się pokory i sz

Z dekady na dekadę spada w Europie wskaźnik religijności, jednocześnie znacznie wzrastając w krajach Wschodu – Bliskiego i Dalekiego. Ma to bezpośredni wpływ na rozwój różnych praktyk religijnych oraz na powstawanie różnych prądów i nurtów filozoficznych oraz ezoterycznych. W Europie, w tym także w Polsce, popularne stają się na przykład modlitwy medytacyjne zaczerpnięte z buddyzmu i hinduizmu.          Są bardzo łatwo przyswajalne, a przy tym nie narzucają praktycznie żadnych ograniczeń: można się modlić zawsze i wszędzie, w każdej możliwej intencji lub właśnie wręcz przeciwnie, nie modlić, jeśli nie odczuwa się takiej potrzeby. Znaczną różnicą jest tylko forma samej modlitwy, która nie ma określonego schematu słownego. Zazwyczaj występuje ona więc pod postacią medytacji, w tym także medytacji za pomocą mantr, kontemplacji lub po prostu zwykłego trwania w ciszy. W nurtach wschodnich modlitwa jest więc całkowicie dowolną i swobodną formą, dzięki czemu o wiele łatwiej i s